في الدولة العثمانية، وينوك (بالتركية: Voynuk)‏ هي نوع من الطبقة الاجتماعية العسكرية العثمانية[1] تم تشكيله من النصارى في عام 1370 ولا سيما من سلافيين[2]، و هم المواطنين العثمانيين من البلقان، ولا سيما من مناطق جنوب صربيا ومقدونيا وثيساليا وبلغاريا وألبانيا وقليلا منهم في البوسنة وحول منطقة الدانوب سافا.[3][4] ينتمي الوينوك إلى سنجق وينوك التي لم تكن وحدة إقليمية مثل السناجق الأخرى ولكن وحدة تنظيمية منفصلة من الإمبراطورية العثمانية.

التأسيس عدل

يشتق مصطلح "voynuk 'من' voynik 'وهو ما يعني في اللغات السلافية الجنوبية"الجندي".[3] تلك الفئة من المواطنين كانت موجودة في القرون الوسطى في صربيا.[5] كانوا في الأصل أعضاء طبقة النبلاء في البلقان الحاليين الذين انضموا للعثمانيين في القرن 14، وسمح لهم بالاحتفاظ بعقاراتهم لأن العثمانيين قسموا الجماعات العسكرية بانتظام ما قبل الجماعات العسكرية العثمانية، بما في ذلك وينوك، في نظامهم الخاص في الفترة الأولى من التوسع العثماني من أجل إنجاز الفتوحات الجديدة بسهولة أكبر.[6][7]

خصائص عدل

كان وينوك مواطنين غير مسلمين معفاوون من الضرائب الذين تقدموا بالخدمة العسكرية في فترات الحرب.[8] الشكل الوحيد من أشكال الضرائب التي فرضت عيهم كانت 'مقطوع'، وهو المبلغ المقطوع المفروض على مجتمعات وينوك، وليس لفرد واحد.[9] خلال فترات السلام كانوا يعيشون على المجال الزراعى، أي الزراعة وتربية الماشية.[5] سمح لهم بالحفاظ على 'باشتيناس' (قطعة القابلة للتوريث من الأراضي الصالحة للزراعة) وكان تُحق للنهب خلال الحرب.[5] كانت وينوك جزء مهم من القوات العثمانية حتى القرن 16 عندما بدأت أهمية العسكرية بالانكماش أدى إلى أنهم فقدوا وضعهم المتميز، وأصبح مساويا لموقف الطبقات العسكرية المسلمة.[10][11] نظرا للامتيازات المفقودة بدأ العديد من وينوك بدعم البنادقة أو هابسبورغ وللانضمام هايدوك.[12] في بداية القرن 18 حوالي ثلث الشبان المسيحيين الذين يعيشون قرب الحدود العثمانية/ المسيحي حيث كانت أعضاء هذه المجموعات من الخارجين عن القانون.[13]

في البداية، كانت المهمة الرئيسية لوينوك لحراسة الحدود العثمانية في بلغاريا ومقدونيا، إما عن طريق القيام بدوريات أو عمليات التوغل في أراضي العدو.[14][15] في وقت سابق، أصبحت وينوك القوات المساعدة التي وفرت وسائل النقل والخيول للقوات العثمانية خلال حملاتهم.[3] في القرن 16 كان هناك نحو 40,000 وينوك في بلغاريا الذين تم تسجيلهم كأكبر مجموعة عسكرية في تلك المنطقة.[16] خلال القرنى 16 و 17 استخدم العثمانيون على المدى وينوك كمرادف للبلغار في الوثائق العثمانية.[17][18]

الرتب عدل

كان للوينوك التسلسل الهرمي الخاصة بهم مع الرتب التالية، بدءاً من الأعلى:[19]

  • وينوك سنجق بك
  • وينوك بك
  • تشرى باشى

المصادر عدل

  1. ^ Ömer Turan (1998). The Turkish minority in Bulgaria, 1878-1908. Türk Tarih Kurumu Basımevi. ص. 26. ISBN:978-975-16-0955-7. مؤرشف من الأصل في 2014-06-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-10.
  2. ^ Király، Béla Kalman؛ Rothenberg، Gunther Erich (1989). War and Society in East Central Europe: The fall of medieval kingdom of Hungary: Mohacs 1526-Buda 1541. Brooklyn College Press : distributed by Columbia University Press. ص. 275. ISBN:978-0-88033-152-4. LCCN:88-62290. مؤرشف من الأصل في 2014-06-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. Voynuk: non-Muslim (usually Slavic) auxiliary in Ottoman service.
  3. ^ أ ب ت Mesut Uyar؛ Edward J. Erickson (23 سبتمبر 2009). A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk. ABC-CLIO. ص. 64. ISBN:978-0-275-98876-0. مؤرشف من الأصل في 2020-01-26. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-10.
  4. ^ John Andreas Olsen؛ Colin S. Gray (27 أكتوبر 2011). The Practice of Strategy: From Alexander the Great to the Present. Oxford University Press. ص. 116. ISBN:978-0-19-960863-8. مؤرشف من الأصل في 2014-06-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-10.
  5. ^ أ ب ت Tatjana Katić (2005). Österreichische Osthefte. LIT Verlag Münster. ص. 148. ISBN:978-3-8258-9539-6. مؤرشف من الأصل في 2020-01-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-10.
  6. ^ Kemal Çiçek؛ Ercüment Kuran؛ Nejat Göyünç (2000). Great Ottoman Turkish civilization. Yeni Türkiye. مؤرشف من الأصل في 2014-07-07. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. Again like the martoloses, the voynuks were originally those members of the old Balkan feudal nobility who threw in their lot with the Ottomans during the fourteenth century. They were subsequently allowed to keep all or part of their feudal {{استشهاد بكتاب}}: الوسيط author-name-list parameters تكرر أكثر من مرة (مساعدة)
  7. ^ Halil İnalcık (1997). 1300 - 1600. Cambridge University Press. ص. 17. ISBN:978-0-521-57456-3. مؤرشف من الأصل في 2014-07-07. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-10. in the early period often incorporated into their own system pre- Ottoman military groups called proniar, voynuk (voynik), martolos, etc.
  8. ^ Linda T. Darling (1996). Revenue-Raising and Legitimacy: Tax Collection and Finance Administration in the Ottoman Empire, 1560-1660. BRILL. ص. 83. ISBN:978-90-04-10289-7. مؤرشف من الأصل في 2014-07-28. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-10.
  9. ^ Mihail Guboglu (2007). Enjeux politiques, économiques et militaires en Mer noire (XIVe-XXIe siècles): études à la mémoire de Mihail Guboglu. Musée de Braïla. ص. 298. ISBN:978-973-9469-94-4. مؤرشف من الأصل في 2014-07-15. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. They were exempt from paying per capita tax, additional taxes, tithes on yield, and simply paid (in instalments) a lump sum called maktu.
  10. ^ Glasnik Zemaljskog muzeja Bosne i Hercegovine u Sarajevu: Etnologija. 1977. ص. 93. مؤرشف من الأصل في 2014-07-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-12. Do sredine XVI stoljeóa vojnuci su predstavljali znacajan dio turskih vojnih snaga. Kasnije su svoj znacaj postepeno gubili, njihove privilegije su ukidane,...
  11. ^ Robert Brunschvig (1953). Studia Islamica. Larose. ص. 117. مؤرشف من الأصل في 2014-07-16. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. When the voynuks in the Ottoman army lost their military importance in the 16th century, they were reduced to the status of re'ayd together with the
  12. ^ Traian Stoianovich (1994). Balkan Worlds: The First and Last Europe. M.E. Sharpe. ص. 168. ISBN:978-0-7656-3851-9. مؤرشف من الأصل في 2014-07-14. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. As the Ottoman government withdrew one privilege after another from the auxiliary 'asker of Orthodox Christians (martolosi, voynuks), the latter shifted their support to Austria, Venice, and Russia,
  13. ^ Traian Stoianovich (1994). Balkan Worlds: The First and Last Europe. M.E. Sharpe. ص. 168. ISBN:978-0-7656-3851-9. مؤرشف من الأصل في 2014-07-07. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11.
  14. ^ Mesut Uyar؛ Edward J. Erickson (23 سبتمبر 2009). A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk. ABC-CLIO. ص. 64–. ISBN:978-0-275-98876-0. مؤرشف من الأصل في 2014-06-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11.
  15. ^ Kemal Çiçek؛ Ercüment Kuran؛ Nejat Göyünç (2000). Great Ottoman Turkish civilization. Yeni Türkiye. مؤرشف من الأصل في 2014-07-07. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. {{استشهاد بكتاب}}: الوسيط author-name-list parameters تكرر أكثر من مرة (مساعدة)
  16. ^ Dennis P. Hupchick (1993). The Bulgarians in the Seventeenth Century: Slavic Orthodox Society and Culture Under Ottoman Rule. McFarland. ص. 23. ISBN:978-0-89950-822-1. مؤرشف من الأصل في 2014-07-25. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. Voynuks constituted the single largest military service group in the Bulgarian lands. In the sixteenth century nearly 8,000 households (or almost 40,000 Bulgarians) were listed as voynuk in Ottoman administrative registers.
  17. ^ Ömer Turan (1998). The Turkish minority in Bulgaria, 1878-1908. Türk Tarih Kurumu Basımevi. ص. 25. ISBN:978-975-16-0955-7. مؤرشف من الأصل في 2014-06-27. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11.
  18. ^ Biljana Vankovska؛ Haken Wiberg (24 أكتوبر 2003). Between Past and Future: Civil-Military Relations in Post-Communist Balkan States. I.B.Tauris. ص. 101. ISBN:978-1-86064-624-9. مؤرشف من الأصل في 2014-07-23. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-12. During the 16th- 17th century Bulgarians were named "vojnuci" by the Turks, which literally meant "soldiers".
  19. ^ Béla K. Király؛ Gunther Erich Rothenberg (1979). Special Topics and Generalizations on the 18th and 19th Centuries. Brooklyn College Press. ص. 319. ISBN:978-0-930888-04-6. مؤرشف من الأصل في 2014-07-20. اطلع عليه بتاريخ 2013-03-11. The higher commanding officers of the voynuks were called ceribasi, the voynuk beg(yoynuk be yi), and the voynuk sancak beg (voynuk sancagi veyi); the lower officers were called lagatori.